5 اسفندِ 90

تاریکی

که دیگر ترسی ندارد

وقتی روز روشن

قلبت را بدزدند!

حنانه بذرافکن

  

                                                                               سومِ اسفندِ ماهِ نود

من يتوكل على الله فهو حسبه...

کار خود گر به کرم باز گذاری حافظ // ای بسا عیش که با بخت خداداده کنی

                                                                                                            2 اسفندِ 90

فراق و وصل چه باشد رضای دوست طلب// که حیف باشد از او غیر او تمنایی

تو نیستی ...
اما من برایت چای می­ریزم.
دیروز هم نبودی که برایت بلیط سینما گرفتم.
دوست داری بخند،
دوست داری گریه کن،
و یا
دوست داری مثل آینه مبهوت باش؛
مبهوت من
و
دنیای کوچکم.
دیگر چه فرق می­كند
باشی
یا
نباشی؛
من با تو زندگی می­کنم. ..

رسول یونان

                                                                                                            29 بهمنِ 90

برای قرارِ[*] بازگشته­ی این روزها که روزها ]؟ هفته­ها؟ ماه­ها؟ سا­ل­ها؟[ ناآگاهانه در پی­ش بودم...

سال­ها دل طلب جام جم از ما می­کرد // وآنچه خود داشت ز بیگانه تمنا میکرد

گوهری کز صدف کون و مکان بیرون است // طلب از گم­شدگان لب دریا می­کرد

جلوی آینه (بنابراین رو به خودم):

هیچ چیز جلودارت نبود

نه لحظه­های خوش، نه آرامش، نه دریای مواج.

تو مشغول مردن­ت بودی.

نه درختانی

كه به زیرشان قدم می­زدی، نه درختانی كه سایه­سارت بودند،

نه بادی كه گریبان­ت را می جنباند،

نه سكونی كه زمین­گیرت كرده بود،

نه كفش­هایت كه سنگین­تر می­شدند،

نه چشم­هایت كه به جلو نگاه نمی­كردند،

هیچ چیز جلودارت نبود.

در اتاقت می نشستی و به شهر خیره می شدی و

مشغول مردن­ت بودی.

رنگ صورتت پرید،

صدایت دورگ شد،

و هیچ چیز جلودارت نبود.

نه آه­های خسته­ت،

نه شش­هایت كه آب انداخته بود،

نه آستین­هایت كه حامل درد دست­هایت بود،

هیچ چیز جلودارت نبود.

تو مشغول مردن­ت بودی.

وقتی که با بچه­ها بازی می­کردی، مشغول مردن­ت بودی.

وقتی می­نشستی غذا بخوری،

وقتی که شب، خیس اشک از خواب پا می­شدی و زار می­زدی

مشغول مردن­ت بودی

و هیچ چیز جلودارت نبود.

نه گذشته،

نه آینده با هوای خوشش،

نه منظره­ی اتاقت، نه منظره­ی حیاط گورستان،

نه شهر، نه این شهر زشت با عمارت­های سنگی­ش،

نه شكست، نه توفیق.

هیچ كاری نمی­كردی فقط مشغول مردن­ت بودی.

ساعت را به گوشت می­چسباندی

حس می­كردی داری می­افتی.

بر تخت دراز می­كشیدی

دست­به­سینه می­شدی و خواب دنیای بی تو را می­دیدی؛

خواب فضای زیر درختان،

خواب فضای توی اتاق،

خواب فضایی كه حالا از تو خالی ست...

و تو مشغول مردن­ت بودی،

و هیچ چیز جلودارت نبود.

نه نفس كشیدن­ت، نه زندگی­ت،

نه زندگی­ای که میخواستی،

نه زندگی­ای كه داشتی،

هیچ چیز جلودارت نبود...

مارک استرند[†]/ ترجمه­ی محمدرضا فرزاد

---

[*]  جمله­ی بی­قراریت از طلب قرار توست// طالب بی­قرار شو تا که قرار آیدت

[†]  مارک استرند شاعر بزرگ امریکایی در آوریل 1934 بدنیا آمد. وی جوائز متعددی من­جمله پولیتزر، بولینگن و ادگار آلن­پوی را دریافت کرده­است. از مجموعه­ی اشعار وی می­توان به کتاب­های «خوابیدن با یک چشم باز»، «آدم و شتر»، «لنگرگاه تاریک» و «داستان زندگی ما» اشاره کرد.