29 بهمنِ 90

برای قرارِ[*] بازگشته­ی این روزها که روزها ]؟ هفته­ها؟ ماه­ها؟ سا­ل­ها؟[ ناآگاهانه در پی­ش بودم...

سال­ها دل طلب جام جم از ما می­کرد // وآنچه خود داشت ز بیگانه تمنا میکرد

گوهری کز صدف کون و مکان بیرون است // طلب از گم­شدگان لب دریا می­کرد

جلوی آینه (بنابراین رو به خودم):

هیچ چیز جلودارت نبود

نه لحظه­های خوش، نه آرامش، نه دریای مواج.

تو مشغول مردن­ت بودی.

نه درختانی

كه به زیرشان قدم می­زدی، نه درختانی كه سایه­سارت بودند،

نه بادی كه گریبان­ت را می جنباند،

نه سكونی كه زمین­گیرت كرده بود،

نه كفش­هایت كه سنگین­تر می­شدند،

نه چشم­هایت كه به جلو نگاه نمی­كردند،

هیچ چیز جلودارت نبود.

در اتاقت می نشستی و به شهر خیره می شدی و

مشغول مردن­ت بودی.

رنگ صورتت پرید،

صدایت دورگ شد،

و هیچ چیز جلودارت نبود.

نه آه­های خسته­ت،

نه شش­هایت كه آب انداخته بود،

نه آستین­هایت كه حامل درد دست­هایت بود،

هیچ چیز جلودارت نبود.

تو مشغول مردن­ت بودی.

وقتی که با بچه­ها بازی می­کردی، مشغول مردن­ت بودی.

وقتی می­نشستی غذا بخوری،

وقتی که شب، خیس اشک از خواب پا می­شدی و زار می­زدی

مشغول مردن­ت بودی

و هیچ چیز جلودارت نبود.

نه گذشته،

نه آینده با هوای خوشش،

نه منظره­ی اتاقت، نه منظره­ی حیاط گورستان،

نه شهر، نه این شهر زشت با عمارت­های سنگی­ش،

نه شكست، نه توفیق.

هیچ كاری نمی­كردی فقط مشغول مردن­ت بودی.

ساعت را به گوشت می­چسباندی

حس می­كردی داری می­افتی.

بر تخت دراز می­كشیدی

دست­به­سینه می­شدی و خواب دنیای بی تو را می­دیدی؛

خواب فضای زیر درختان،

خواب فضای توی اتاق،

خواب فضایی كه حالا از تو خالی ست...

و تو مشغول مردن­ت بودی،

و هیچ چیز جلودارت نبود.

نه نفس كشیدن­ت، نه زندگی­ت،

نه زندگی­ای که میخواستی،

نه زندگی­ای كه داشتی،

هیچ چیز جلودارت نبود...

مارک استرند[†]/ ترجمه­ی محمدرضا فرزاد

---

[*]  جمله­ی بی­قراریت از طلب قرار توست// طالب بی­قرار شو تا که قرار آیدت

[†]  مارک استرند شاعر بزرگ امریکایی در آوریل 1934 بدنیا آمد. وی جوائز متعددی من­جمله پولیتزر، بولینگن و ادگار آلن­پوی را دریافت کرده­است. از مجموعه­ی اشعار وی می­توان به کتاب­های «خوابیدن با یک چشم باز»، «آدم و شتر»، «لنگرگاه تاریک» و «داستان زندگی ما» اشاره کرد.