نشست
و مثل روشنی من بود؛
هنوز دایره ی آب وسعتش می داد
هنوز رحل صداقت تلاوتش می کرد
هنوز معنا داشت
هنوز فرصت یک پل
ادامه اش می داد.
چقدر چشم تماشا داشت،
نگاه روشن او
زبان عاطفه را
به شهر می آموخت.
و روبروی دلم ماند،
چقدر آینه آمد
چقدر ناگاهان!
و هیچ پای گریزی
مرا نمی دزدید...
چقدر آینه تاریک است!
چقدر گم شده بودم
چقدر بی حاصل
چقدر باور باران مرا نباریده است
چقدر دور شده ام از اشاره ی خورشید
جقدر وسعت یک خانه
کوچکم کرده ست؟!
من از کدام جهت رو به نیستی رفتم؟!
کجا تمام شدم از عبور نیلوفر؟!
کجا شکفتن دل
آخرین نفس را زد؟!
چراغ در کف من بود
چگونه سرعت ماشین
مرا ز من دزدید؟!
چگونه هیچ نگفتم؟!
چگونه تن دادم؟!
چقدر شیوه ی خواهش
مچاله م کرده ست!
چقدر فاصله دارم من از شکوه درخت
و رد پای من از سمت باغ پیدا نیست
و چشم های من از اضطراب گنجشکان
چقدر فاصله دارد
چقدر بیگانه ست!
چراغ در کف من بود
چگونه روشنی راه را نفهمیدم؟
چقدر گم شده ام
چقدر دور شده ام از قرابت دریا
چقدر سوخته در من گیاه نام کسی
که مثل روشنی من بود
و رود حنجره اش را به کوچه ها می برد
و از تولد شبنم مرا خبر می کرد...
چه سوگواری تلخی!
چقدر سوخته در من
عبور چلچله ها
چقدر فاصله سنگین است
چقدر اهل طراوت مرا نمی خواهند.
چراغ در کف من بود
چگونه باخته ام ارغوان و آینه را؟!
چقدر پشت دلم خالی ست!
نشست
و روبروی دلم
راز گل ورق می خورد؛
چقدر فاصله دارم
چقدر تاریکم
و روبروی دلم، بی کران روشن دشت...
و نام من «روشن»...
1 آذر 90
محمدرضا عبدالملکیان/ با اندکی تصرف
خوبه که این کادرا هستن، آدم اقلا میتونه بنویسه یه چیزی.. کاش شکلک هم داشت
ReplyDelete