26ِ اسفندِ 90

اِذا زُلزِلَ القلبُ زلزالَه...

یک.   چارشمبه­سوری یکه و یالغوز رفتم چیزهایی هست که نمیدانی دیدم. راس ساعت دوازدهِ شب بلیت اینترنتی شماره­ی 12 را خریده بودم و خیلی مشتاق بودم دایره­­های 10 و 11 بغل­دستی­م که از من فرزتر بودند را توی سینما ببینم. بعد از این که دیدمشان از ننربودگی­شان اشتیاقم کور شد. سه نفر ما بودیم که توی سیستم سه تا گِردیِ آبی­رنگ بودیم، سه ردیفِ پشتمان هم با بلیت حضوری پر شد، دو نفر هم جلو نشستند. همین. انتظار داشتم تخفیف سه­شمبه­ به بمب­های چارشمبه­سوری غلبه کند که نکرد. فیلم خوبی بود، حتمن ببینید -از بس که مخاطب دارم توصیه هم می­کنم-. یادِ داستان خداحافظ گری­کوپر افتادم از موضوعش. جایزه­هایی که به جدایی دادید را هم پس بگیرید بدهید به زلزله. ایمان و معجزه نکو باشد ار بیاموزی// وگرنه هر که تو بینی جدایی داند. بَــــــــــــــــله. 

دو.  چند روز پیش توی دفتر خانم عراقی (منشی گروه دکتری) یک پایان­نامه­ای را باز کردم، در یکی از صفحات اولش نوشته بود: «خودپرستی افراطی نوعی از حفاظت در برابر سقوط در بیماری [مکانیزم دفاعی] است؛ اما در آخرین لحظه باید عشق ورزیدن را آغاز کنیم تا در بیماری سقوط نکنیم. زیگموند فروید/ تک­نگاری نارسیسیسم». دیدم به زلزله می­آید، اینجا نوشتم.

سه.   کرور تا کتاب نخوانده و نصفه­خوانده داشتم که قرار بود در دوران طلایی نوروزِ 91 تمام شوند تا خیالم راحت شود، دیروز فر پنج تای دیگر برایم هدیه­ی تولد آورد. قمارباز و هویت را قبلن خوانده­م بنابراین سه تا کتاب دیگر به برنامه­ی دوران طلایی اضافه شد. مقاله­م هم نیمه­کاره مانده و باید بنویسمش. نیمه­کاره یعنی در حد اینتروداکشن و ابسترکت یا یک­هشتم­کاره مثلن. یک ارائه هم با موضوع آموزش الکترونیک دارم که به جرم کم­سن­ترین­دانشجوبودگی 'اولین' جلسه­ی بعد از عید باید پرزنت کنم. تا سیزده­بدر اوقات فراغتم پر شد، کِی صله­ی رحم کنیم پس؟

چهار.   قرار است دوباره عربی تدریس کنم. خیلی خبر مبارکی است. یحتمل بعد از خان­بابا من تنها کسی هستم که با زبان عربی روحم به وجد می­آید. 

پنج.   ای بی­خبر بکوش که صاحب­خبر شوی/ تا کیمیای عشق بیابی و زر شوی/ گر نور عشق حق به دل و جانت اوفتد/ بالله کز آفتاب فلک خوب­تر شوی